|
|
Chefje & Moortje ...The story |
| Eind mei lag plotseling onze poes Julie, waar we al 14 jaar lief en leed mee hadden gedeeld, languit op de vloer. Ze was ruim 20 en altijd gezond geweest, behalve een enkele blaasontsteking. Direct naar de dierenarts, daar hoorden we dat het erg slecht was met haar en ondanks morfine bleef ze pijn houden. De arts vertelde ons dat de kans dat ze weer gezond zou worden zeer klein was, dus hebben we besloten dat ons poezekind niet mocht lijden. Dezelfde avond is ze in onze armen overleden en een week later hebben we haar individueel laten cremeren. En ja, daar zit je dan, met een urn, maar je beestje ben je kwijt! |
|
|
Ik zelf had het idee dat we maar even niet meer aan een poes moesten beginnen. Maar Jeanine vertelde na een week of drie over een nestje. Toen ik de foto's zag, was ik toch verkocht en ja dan zouden het er twee worden, daar hadden we het weleens over gehad. Dat leek ons gezelliger voor ze. Dus op naar het nestje.Er waren er nog twee zonder baasje, dus dat kwam goed uit! Een zwarte die zeer rustig zat en een tijgertje die al vrij speels uit de oogjes keek. Dus de twee kleintjes in de tas gestopt die volgens de baasjes daar aan kinderen, honden enz. waren gewend. Integendeel, zo bleek! De kleintjes waren zeer schuw, maar waren gelukkig zeer lief met elkaar en het was een genoegen om te zien hoe ze met elkaar aan het knuffelen waren. Maar ze wilden niet geaaid of opgepakt worden. Wij hadden ons er al op ingesteld dat ze dat misschien wel nooit zouden willen. |
| En toen stond onze al lang besproken vakantie voor de deur naar Italië, Julie onze poes zou meegaan maar met twee kittens was dat geen optie. Gelukkig vonden we het kattenhotel van Tom en Steven en wat een ommekeer in het gedrag van onze Chefje en Moortje zou dat worden! Wij de twee weggebracht en de aankomst bij het hotel gaf ons enorm veel vertrouwen, wat er al was door telefoongesprekken en de nieuwsbrief. De poesjes werden heel rustig in hun hotel kamertjes gezet en we hebben eerlijk gezegd dat ze zeer schuw waren. Geen probleem werd ons verteld en wij dus naar Italië. En daar werden we zo lief op de hoogte gehouden van het wel en wee van onze spruitjes. Heel veel foto's en op een dag ineens een foto waarop te zien was dat de poesjes aangehaald konden worden, wat waren we blij. Tom en Steven waren zo lief geweest om ze proberen tammer te krijgen en ja het leek gelukt. |
|
|
Toen we ze gingen ophalen, konden we ze voor het eerst aaien. Thuis kwamen ze beetje bij beetje los. Ze wilden geaaid, ze wilden op schoot en zelfs Moortje, onze wat schuwere niet zo stoere poes, wilde continu geaaid en geknuffeld. Chefje, die we zo hebben genoemd omdat ze altijd als eerste overal bij is, begon te knuffelen dat het een lieve lust was. Wat een enorme gedragsverandering en wat zijn we blij dat Tom en Steven dat voor elkaar Hebben gekregen! |
| Nu staan de poesjes bij de deur als we binnen komen en praten op hun manier met ons. Komen ons 's morgens wakker maken en slapen bij ons op bed. Chefje blijft uiteraard Haantje de voorste, maar ook Moortje wordt steeds actiever en doet haar zusje in alles na tot groot plezier van ons. Wekelijks sneuvelt er wel iets in huis. Bloemen worden omgegooid, in planten wordt plaats genomen. Eten wordt van je bord gepikt als je niet oppast, maar we moeten er om lachen en proberen, en dat lukt steeds beter, ze op te voeden. |
|
|
Dus ja, dit is een verhaaltje geworden van onze twee poesjes die door het eindeloze geduld van twee enorme dierenvrienden veranderd zijn van schuwe en bange beestjes in twee lieve, enthousiaste huisgenoten. Tom en Steven, We kunnen jullie nooit genoeg bedanken!
Nancy & Jeanine en een poot van Chefje en Moortje |
terug naar boven
|
